Od Galzry - Cd Lurinny

Galzra oderwał wzrok od sceny, z której właśnie schodziły ostatnie z tancerek, i rozejrzał się za swym towarzyszem. Z początku panika ścisnęła go w dołku, kiedy nie zauważył Mycacha wśród zgromadzonych osób. Rozdzielili się przed występem – Iskra chciał podejść bliżej, żeby lepiej widzieć, choć przez swój wzrost i tak górował już nad tłumem, a mag z kolei nie miał zamiaru przepychać się do przodu – ale mężczyzna wiedział, że smok nie lubi zostawać sam w nieznanych mu, tłocznych miejscach, i powinien kręcić się gdzieś w jego pobliżu. Ale najwyraźniej zdarzyło mu się o tym zapomnieć, bo zniknął.
Chwilę później uszu Galzry, wciąż toczącego wokół zdezorientowanym wzrokiem, doszedł wściekły okrzyk i odgłos czegoś ciężkiego uderzającego twardo w podłogę. Zguba się znalazła. Smok przecisnął się między dwoma zajętymi rozmową kobietami, mamrocząc przeprosiny, i stanął nad siedzącym na kamiennej posadzce, gotującym się ze złości Mycachem. Obok niego klęczała drobna, różowowłosa dziewczyna, którą Iskra poznał niemal od razu, jako że jej występ wyjątkowo przypadł mu do gustu.
Galzra z dobrodusznym uśmiechem schylił się, złapał maga pod pachy i ostrożnie postawił go z powrotem na nogi, nie zwracając uwagi na jego oburzenie.
- Poradziłbym sobie – burknął mężczyzna. Iskra pokiwał tylko głową, strzepując brud z jego ramienia.
- Oczywiście, że byś sobie poradził – odparł. Mówił cicho, jak zwykle, ale jego głos zawsze miał to do siebie, że był wyjątkowo donośny nawet jeśli smok zniżył go do szeptu. – Ale zajęłoby to o wiele więcej czasu. Musisz uważać na nogę, sam wiesz o tym najlepiej.
Mycach prychnął, zwracając swój wściekły wzrok na młodą akrobatkę. Galzra położył mu dłoń na ramieniu, starając się go uspokoić. Nigdy nie był najlepszy w opanowywaniu przyjaciela, ale widział, jak dziewczyna rzuciła nerwowe spojrzenie w stronę sceny, zasłanianej przez tłum widzów.
- Daj spokój – mruknął. – Spieszyła się.
- I z tego pośpiechu mnie przewróciła – odwarknął nekromanta. – Nie ujdzie jej to płazem.
Smok ścisnął jego ramię nieco mocniej.
- Daj spokój – powtórzył, tym razem z większym naciskiem. Można się nawet pokusić o stwierdzenie, że w jego głosie zabrzmiała nuta zdecydowania, co w przypadku Iskry było ogromną rzadkością.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, jakby oceniali nawzajem swoje szanse na wygraną w tym starciu. Potem Galzra puścił ramię maga i jak gdyby nigdy nic podszedł do dziewczyny. Uśmiechnął się nieśmiało.
- Panienka chciała, zdaję się, zobaczyć występ bajarza? – odezwał się, ignorując pogardliwe prychnięcie dobiegające zza jego pleców. – Przy scenie jest dużo ludzi, nic panienka nie zobaczy, a i przepchnąć się będzie trudno. Ale mogę panienkę podsadzić jeśli panienka chce.

<Tada. Post na zamówienie, bezpośredni Iskierka i wściekły Chromonogi.>