Od Rosalie do Krigar’a

Szłam szybko przez las. Coś mnie goniło, ale nie wiedziałam co. Na karku czułam ciepły oddech tej istoty, mimo, że jej nie widziałam. Słyszałam dyszenie, warczenie i cichy chrapliwy oddech. Co to do diabła jest?! Po chwili to coś ustało, … ale pojawiło się przede mną! Uciekałam przed niewidzialnym wrogiem – ekstra! Nagle wpadłam na jakiegoś chłopaka. Już miałam go wyminąć, kiedy ten chwycił mnie za rękę i pociągnął w dół rozpadliny. Wpadaliśmy w jakieś błoto i ukryliśmy się w norze. Natrętny dźwięk ustał, ale nagle pojawiło się jego źródło – dziwne zwierzę przypominające kolczatkę, ale większe i pokryte gęstym, splątanym futrem. Szukało nas wzrokiem przez chwilę, po czym potruchtało dalej.

- Miałaś szczęście. – powiedział do mnie nieznajomy – Dertusy są okropne – najpierw zwabiają w pułapki, a potem zabijają i zjadają. Ale … niektórzy się z nimi przyjaźnią. – wzruszył ramionami. Ja siedziałam cicho wpatrując się w towarzysza.

- Jestem Krigar, a ty? – spytał przyjaźnie.

- Rozalie… - wyszeptałam.

 

(Krigar?)